ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Αριθμός Απόφασης 624 /2019
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Αποτελούμενο από το Δικαστή Ελευθέριο Γεωργίλη, Εφέτη, ο οποίος ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιά και από τη Γραμματέα Ε.Τ..
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι. Η από 22.4.2018 έφεση του εν μέρει ηττηθέντος εναγομένου – . ………..και η από 25.4.2018 έφεση των, επίσης εν μέρει ηττηθέντων, εναγόντων – ……….., κατά της οριστικής απόφασης 967/2018 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, η οποία εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία και με την οποία, έγινε εν μέρει δεκτή η αγωγή, έχουν ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα, αφού οι διάδικοι δεν επικαλούνται ούτε από τα έγγραφα της δικογραφίας προκύπτει επίδοση της εκκαλουμένης, δεν παρήλθε δε διετία από τη δημοσίευσή της (άρθρα 495 §§1, 2, 511, 513 §1β, 516 §1, 517 και 518 §2 του Κ.Πολ.Δ., όπως η παρ. 2 του άρθρου 518 ισχύει μετά την τροποποίησή της με το άρθρο τρίτο του άρθρου 1 του ν. 4335/2015). Περαιτέρω, οι εφέσεις αυτές αρμοδίως φέρονται για συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (άρθρο 19 του Κ.Πολ.Δ., όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 4 §2 του ν. 3994/2011), ενώ έχουν κατατεθεί τα σχετικά παράβολα για κάθε μία, ποσού εκατό (100) ευρώ, κατ’ άρθρο 495 §3 Α στοιχ. β´ του Κ.Πολ.Δ., όπως προκύπτει από τα με αριθμούς ……….. και ………. αντίστοιχα ηλεκτρονικά παράβολα του Υπουργείου Οικονομικών, σε συνδυασμό με τις από 20.4.2018 και από 25.4.2018 αντίστοιχα βεβαιώσεις εξόφλησης της Τράπεζας Eurobank, αρκούντος ενός μόνο παραβόλου ως προς την από 25.4.2018 έφεση (άρθρο 495 §3 Γ. εδ. β´ του ίδιου Κώδικα). Πρέπει, επομένως, να γίνουν (οι εφέσεις) τυπικά δεκτές (άρθρο 532 του Κ.Πολ.Δ.) και, αφού συνεκδικαστούν, εφόσον υπάγονται στην ίδια διαδικασία, είναι συναφείς μεταξύ τους και κατά την κρίση του Δικαστηρίου, διευκολύνεται και επιταχύνεται η διεξαγωγή της δίκης (άρθρα 31 και 246 του Κ.Πολ.Δ.), να ερευνηθούν περαιτέρω, ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων τους (άρθρο 533 §1 του ίδιου Κώδικα), κατά την ίδια – τακτική διαδικασία.
ΙΙ. Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 785, 786, 787, 792 §2, 961, 962 και 1113 του Α.Κ. προκύπτει ότι σε περίπτωση αποκλειστικής χρήσης του κοινού πράγματος από έναν από τους κοινωνούς, δικαιούνται οι υπόλοιποι, και αν δεν πρόβαλαν αξίωση σύγχρησης, να απαιτήσουν από αυτόν, που έκανε αποκλειστική χρήση του κοινού, ανάλογη προς το ποσοστό του δικαιώματός τους μερίδα από το όφελος (καρπούς και γενικότερα ωφελήματα) που αυτός αποκόμισε ή εξοικονόμησε και το οποίο συνίσταται στην αξία της, επιπλέον της ιδανικής του μερίδας, χρήσης του κοινού (Α.Π. 767/2014 Τ.Ν.Π. “ΝΟΜΟΣ” και Α.Π. 2191/2007 Νο.Β. 2008, σελ. 883). Ειδικότερα, προκειμένου περί αστικού ακινήτου, το όφελος αυτό συνίσταται στην, κατά το χρόνο της αποκλειστικής χρήσης, μισθωτική αξία της μερίδας των εκτός χρήσης κοινωνών, η οποία δεν αποτελεί μίσθωμα, αφού δεν υπάρχει μισθωτική σχέση, αλλά αποδοτέα ωφέλεια, ως αποζημίωση, κατά τις ανωτέρω διατάξεις (Α.Π. 235/2016 Τ.Ν.Π. “ΝΟΜΟΣ” και Α.Π. 767/2014 ό.π.). Η σχετική αξίωση γεννιέται από μόνο το γεγονός της αποκλειστικής χρήσης του κοινού πράγματος από έναν εκ των κοινωνών, δεν αποκλείεται, όμως, να ανακύπτει παράλληλα και ευθύνη του ως κακόπιστου νομέα, κατά το άρθρο 1098 Α.Κ., ή και αδικοπρακτική ευθύνη του, κατά τα άρθρα 914 ή και 1099 Α.Κ., αν παράνομα και υπαίτια εμπόδισε τη σύγχρηση του κοινού πράγματος από τους λοιπούς κοινωνούς ή πολύ περισσότερο αν τους απέβαλε από τη συννομή του κοινού. Κατά τα λοιπά ο τρόπος που ο κοινωνός χρησιμοποίησε αποκλειστικά για λογαριασμό του το κοινό πράγμα είναι κατ’ αρχήν αδιάφορος και μπορεί αυτός να το έχει εκμισθώσει ή να το έχει χρησιδανείσει σε άλλον ή να το έχει χρησιμοποιήσει ο ίδιος με οποιονδήποτε τρόπο, δηλαδή έστω και διατηρώντας αυτό αδρανές ή, προκειμένου για ακίνητο, διατηρώντας το κλειστό και ανεκμετάλλευτο, εφόσον με τον τρόπο αυτό αποκλείει στην πράξη τη σύγχρηση των λοιπών κοινωνών και ο ίδιος έχει οποτεδήποτε την ευχέρεια να το εκμεταλλευτεί κατά την κρίση και το συμφέρον του (Α.Π. 767/2014 ό.π.).
ΙΙΙ. Στην προκείμενη περίπτωση, οι ενάγοντες – ………και ………..(ήδη εκκαλούντες στην από 25.4.2018 έφεση), ισχυρίστηκαν, με την από 19.12.2016 αγωγή τους, ότι με τον εναγόμενο είναι συγκύριοι δύο ακινήτων στον οικισμό της ….. του Δήμου Αίγινας. Ότι στο πρώτο ακίνητο (οικόπεδο εμβαδού 5.891,57 τ.μ., εντός του ως άνω οικισμού, όπου έχει ανεγερθεί διώροφη οικία, συνολικού εμβαδού 44,48 τ.μ., ισόγεια οικία 31 τ.μ., οικία 17,87 τ.μ., κτίσμα 21,03 τ.μ., αποθήκη 34 τ.μ., ενώ βρίσκονται και ένα πηγάδι και μία στέρνα), είναι συγκύριοι ο εναγόμενος, κατά τα 5/8 εξ αδιαιρέτου και η τρίτη εξ αυτών (ενάγουσα), κατά τα 3/8. Ότι στο δεύτερο ακίνητο (οικόπεδο επιφάνειας 631,30 τ.μ., που βρίσκεται στη θέση “……” του ίδιου οικισμού, όπου έχει ανεγερθεί τριώροφη οικοδομή με τέσσερα διαμερίσματα στο υπόγειο και τέσσερα στο ισόγειο και δύο διαμερίσματα και πέντε αυτόνομα δωμάτια με WC στον πρώτο όροφο), έχουν συγκυριότητα κατά 10/16 εξ αδιαιρέτου ο εναγόμενος και από 3/16 καθένας από τους δύο πρώτους (ενάγοντες). Ότι ο εναγόμενος, αν και συγκύριος, κάνει αποκλειστικά χρήση των ως άνω ακινήτων, αρνείται δε να τους καταβάλει την ανάλογη με το ποσοστό του δικαιώματός τους μερίδα από το όφελος που αποκόμισε. Ότι για το πρώτο ακίνητο με βάση την ειδικά αναφερόμενη μηνιαία μισθωτική του αξία η τρίτη (ενάγουσα) έχει απαίτηση, με βάση το ως άνω ποσοστό της, συνολικού ποσού 13.198,50 ευρώ, για τα έτη 2011 έως και 2016. Ότι για το δεύτερο ακίνητο καθένας από τους δύο πρώτους (ενάγοντες) έχει απαίτηση, με βάση το ποσοστό του και την ειδικά αναφερόμενη κατ’ έτος μισθωτική του αξία, ποσού 31.682,74 ευρώ για τα έτη 2011 έως και 2016. Ότι επιπλέον, όσον αφορά στο δεύτερο ακίνητο, του οποίου ο εναγόμενος εκμισθώνει τα διαμερίσματα και τα δωμάτια, αυτός έχει όφελος, κατά τους θερινούς μήνες κάθε έτους, 40.500, άλλως 12.500 ευρώ, ήτοι συνολικά 243.000, άλλως 77.400 ευρώ για τα έτη 2011 έως και 2016 και επομένως καθένας από τους δύο πρώτους (ενάγοντες) δικαιούνται από ποσό 45.562,50 άλλως 14.512 ευρώ, με βάση την αξία της μερίδας του καθενός. Κατόπιν τούτων, ζήτησαν να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλει για το πρώτο κοινό ακίνητο, με την εντός αυτού οικία, στην τρίτη ενάγουσα, το ποσό των 13.198,50 ευρώ (6.599,25 ευρώ για το οικόπεδο και 6.599,25 ευρώ για την εντός αυτού οικία), ενώ για το δεύτερο, σε καθένα από τους δύο πρώτους ενάγοντες α) ποσό 31.672,74 ευρώ, που αντιστοιχεί στη μισθωτική αξία της μερίδας τους και β) ποσό 45.562,50 ευρώ, άλλως 14.512,50 ευρώ, που αντιστοιχεί στο ποσοστό τους, από τα αυξημένα οφέλη, που αποκόμισε ο εναγόμενος από την εκμίσθωση των διαμερισμάτων και δωματίων αυτού. Επικουρικά, για την περίπτωση που κριθεί ότι ο εναγόμενος δεν έχει την αποκλειστική χρήση του τελευταίου κοινού ακινήτου, ζητούσαν να υποχρεωθεί να τους δώσει λογοδοσία για τη διαχείρισή του, ως προς τη μερίδα του καθενός, για το ίδιο χρονικό διάστημα (2011 – 2016) και σε περίπτωση που δεν καταθέσει αυτήν εμπρόθεσμα, να υποχρεωθεί να τους καταβάλει από το συνολικό ποσό των 31.682,74 ευρώ, με βάση την κατ’ έτος μισθωτική αξία της μερίδας τους. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, με την εκκαλούμενη οριστική απόφασή του, αφού έκρινε ως νόμιμη την αγωγή, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 303, 785, 786, 789, 792, 961, 962, 1113 του Α.Κ. και 473 – 477 του Κ.Πολ.Δ., τη δέχθηκε εν μέρει και ως ουσιαστικά βάσιμη και υποχρέωσε τον εναγόμενο να καταβάλει σε καθένα από τους δύο πρώτους ενάγοντες το ποσό των 36.000 ευρώ και στην τρίτη ενάγουσα αυτό των 4.050 ευρώ. Ήδη, κατά της απόφασης αυτής παραπονούνται τόσο ο εναγόμενος, όσο και οι ενάγοντες, για τους διαλαμβανόμενους στις ως άνω εφέσεις τους λόγους, που ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων και ζητούν την εξαφάνισή της, ώστε, κατά τον μεν πρώτο ν’ απορριφθεί καθ’ ολοκληρίαν η αγωγή, κατά τους δε δεύτερους, να γίνει δεκτή η αγωγή στο σύνολό της. Σημειωτέον ότι, το αίτημα για την καταβολή ποσού 45.562,50, άλλως 14.512,50 ευρώ, που αντιστοιχεί στο ποσοστό των δύο πρώτων εναγόντων, από τα αυξημένα οφέλη, που αποκόμισε ο εναγόμενος από την εκμίσθωση διαμερισμάτων και δωματίων του δεύτερου κοινού ακινήτου είναι μη νόμιμο, αφού, σύμφωνα και με όσα ορίζονται στη μείζονα σκέψη, στην περίπτωση αστικού ακινήτου, το όφελος από την αποκλειστική χρήση του κοινού συνίσταται στην, κατά το χρόνο της αποκλειστικής χρήσης, μισθωτική αξία της μερίδας των εκτός χρήσεως κοινωνών, η οποία αποτελεί και την αποδοτέα ωφέλεια, ως αποζημίωση. Μάλιστα, ο τρόπος που ο κοινωνός χρησιμοποίησε αποκλειστικά για λογαριασμό του το κοινό πράγμα είναι κατ’ αρχήν αδιάφορος και μπορεί αυτός να το έχει εκμισθώσει ή να το έχει χρησιδανείσει σε άλλον ή να το έχει χρησιμοποιήσει ο ίδιος με οποιονδήποτε τρόπο. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, το οποίο έκρινε νόμιμη την αγωγή και ως προς το αίτημα αυτό, εκτιμώντας ότι και αυτό συνιστά μισθωτική αξία του δεύτερου κοινού ακινήτου, έσφαλε και, ενόψει του ότι ο εναγόμενος με την από 22.4.2018 έφεσή του, έστω και χωρίς ειδικό και συγκεκριμένο λόγο έφεσης (Α.Π. 7/2001 Ελλ.Δ/νη 2001, σελ. 925 και Εφ.Αθ. 1778/2011 Νο.Β. 2011, σελ. 982), ζητεί την εξαφάνιση της εκκαλουμένης στο σύνολό της, λόγω εσφαλμένης εφαρμογής του νόμου και πλημμελούς εκτίμησης των αποδείξεων, πρέπει να γίνει δεκτή η έφεση και ως ουσιαστικά βάσιμη, να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη 967/2018 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, ως προς το αίτημα αυτό της αγωγής, το οποίο πρέπει να απορριφθεί ως νόμω αβάσιμο, διότι δεν βρίσκει έρεισμα στο νόμο. Εξάλλου, με τον πρώτο λόγο της από 25.4.2018 έφεσης των πρώτου και δεύτερου εναγόντων, πλήττεται η εκκαλουμένη, επειδή απορρίφθηκε σιγή το αίτημά τους για την καταβολή του ποσού των 31.682,74 ευρώ, που ζητούσαν για την ετήσια μισθωτική αξία του τριώροφου ακινήτου. Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο αποφάνθηκε επί του αιτήματος αυτού και αφού εκτίμησε και τα δύο αιτούμενα κεφάλαια από τους ενάγοντες αυτούς, ως μισθωτική αξία του δεύτερου κοινού ακινήτου, επιδίκασε ένα συνολικό ποσό για τον καθένα τους, ως αποζημίωση χρήσης.
- Με το πρώτο σκέλος του τέταρτου λόγου της από 22.4.2018 έφεσης ο εναγόμενος ισχυρίζεται ότι το πρωτοβάθμιο δικαστήριο εσφαλμένα εφάρμοσε το νόμο, απορρίπτοντας σιγή την ένσταση αοριστίας, που πρότεινε ως προς το αίτημα αποζημίωσης για τη χρήση της οικίας, που βρίσκεται στο πρώτο ακίνητο, συγκυριότητάς του με την τρίτη ενάγουσα. Ότι, ενώ στην υπό κρίση αγωγή αναφερόταν ότι στο ως άνω ακίνητο, επιφάνειας 5.891,57 τ.μ., υπάρχει διώροφη οικία εμβαδού του κάθε ορόφου της 22,24 τ.μ., έτερη ισόγεια οικία, που αποτελείται από ένα δωμάτιο και WC, εμβαδού 31 τ.μ., έτερη οικία που αποτελείται από ένα δωμάτιο εμβαδού 17,87 τ.μ., ένα κτίσμα που αποτελείται από δύο δωμάτια, κουζίνα και WC, εμβαδού 21,03 τ.μ. και μία αποθήκη εμβαδού 34 τ.μ., ζητούνταν απλά η μισθωτική αξία της οικίας που βρίσκεται εντός του οικοπέδου το ποσό των 250 ευρώ. Όμως, έτσι, στην αγωγή υπήρχε ποσοτική αοριστία, διότι δεν συγκεκριμενοποιούνταν όλα τα στοιχεία που απαιτούνται κατά το νόμο για τη στήριξη του αιτήματός της, δηλαδή τα πραγματικά περιστατικά που απαρτίζουν την ιστορική βάση της αγωγής και προσδιορίζουν το αντικείμενο της δίκης (Α.Π. 954/2018 Α.Π. 540/2016 αμφότερες στην Τ.Ν.Π. “ΝΟΜΟΣ”), αφού δεν εξειδικευόταν για ποια απ’ όλες τις περιγραφόμενες οικίες ζητούνταν η αποζημίωση. Σημειωτέον ότι απαραδέκτως εξειδικευόταν το αίτημα της αγωγής, ότι δηλαδή η αποζημίωση αφορούσε στη διώροφη οικία εμβαδού του κάθε ορόφου της 22,24 τ.μ., με προσκομιζόμενο αποδεικτικό μέσο, αυτό της από 18.4.2012 έγγραφης εκτίμησης ακινήτου, ενώ τελικά, με την εκκαλουμένη επιδικάστηκε αποζημίωση για άλλη οικία και συγκεκριμένα για την ισόγεια οικία εμβαδού 31,11 τ.μ. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που έκρινε ορισμένη την αγωγή, ως προς το κονδύλιο αυτό, εσφαλμένα εφάρμοσε το νόμο και πρέπει, αφού γίνει δεκτός ο λόγος αυτός της από 22.4.2018 έφεσης του εναγομένου και ως ουσιαστικά βάσιμος, να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη 967/2018 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, ως προς το αιτούμενο ποσό των 6.599,25 ευρώ και να απορριφθεί κατά τούτο η αγωγή, ως αόριστη. Κατόπιν τούτων, παρέλκει η εξέταση του δεύτερου λόγου της από 25.4.2018 έφεσης της τρίτης ενάγουσας, ως προς το δεύτερο σκέλος αυτού, με την οποία πλήττεται η εκκαλουμένη για εσφαλμένη εκτίμηση της αποζημίωσης, που δικαιούται η ενάγουσα αυτή από την αποκλειστική χρήση της οικίας από τον εναγόμενο.
- Ως προς τους λοιπούς λόγους των εφέσεων, από την επανεκτίμηση των ένορκων βεβαιώσεων …………/5.4.2017 ενώπιον του Ειρηνοδίκη Αίγινας, τις οποίες επικαλούνται και προσκομίζουν οι ενάγοντες, μετά από νομότυπη κλήτευση του εναγομένου, όπως προκύπτει από την έκθεση επίδοσης …./30.3.2017 της δικαστικής επιμελήτριας στο Εφετείο Πειραιά ……….. (άρθρα 421, 422 §1 και 424 του Κ.Πολ.Δ., τα οποία εφαρμόζονται, όπως ισχύουν, μετά την προσθήκη τους με το άρθρο δεύτερο παρ. 3 του άρθρου 1 του ν. 4335/2015), των ενόρκων βεβαιώσεων ………./6.4.2017 ενώπιον του Ειρηνοδίκη Πειραιά, τις οποίες επικαλείται και προσκομίζει ο εναγόμενος, μετά από νομότυπη κλήτευση των εναγόντων, προς τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους, που υπογράφει την αγωγή, ως αντίκλητό τους (άρθρο 143 του Κ.Πολ.Δ.), όπως προκύπτει από την έκθεση επίδοσης ……/3.4.2017 του δικαστικού επιμελητή στο Εφετείο Αθηνών ……….. (άρθρα 421, 422 §1 και 424 του Κ.Πολ.Δ.), των ενόρκων βεβαιώσεων ………./21.4.2017, ενώπιον του Ειρηνοδίκη Αίγινας, τις οποίες επικαλούνται και προσκομίζουν οι ενάγοντες, προς αντίκρουση των ισχυρισμών που περιέχονται στις προτάσεις του εναγόμενου, μετά από νομότυπη κλήτευση του τελευταίου, προς τον πληρεξούσιο δικηγόρο και αντίκλητό του (άρθρο 143 §§1 και 2 του Κ.Πολ.Δ.), όπως προκύπτει από την έκθεση επίδοσης ……/18.4.2017 της δικαστικής επιμελήτριας στο Εφετείο Πειραιά …….. (άρθρα 421, 422 §1 και 424 του Κ.Πολ.Δ.), καθώς και όλων των εγγράφων που οι διάδικοι νομίμως επικαλούνται και προσκομίζουν, τα οποία λαμβάνονται υπόψιν, είτε προς άμεση απόδειξη είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, μεταξύ των οποίων και η από 10.10.2014 υπεύθυνη δήλωση του ………. και η από 10.2.2016 έγγραφη δήλωση της .. .., οι οποίες συντάχθηκαν σε χρόνο προγενέστερο της άσκησης της αγωγής και, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, δεν δόθηκαν ειδικά για να χρησιμοποιηθούν στη δίκη αυτή (Ολ.Α.Π. 8/1987 Ελλ.Δ/νη 1987, σελ. 628, Α.Π. 1092/2013, Α.Π. 624/2013, Α.Π. 311/2012, Α.Π. 743/2011 και Α.Π. 266/2011 όλες στην Τ.Ν.Π. “ΝΟΜΟΣ”), αλλά και οι ………../30.4.2012 ένορκες βεβαιώσεις ενώπιον της Συμβολαιογράφου Αίγινας ………..(η τυχόν αναφορά κατωτέρω ορισμένων από τα ανωτέρω έγγραφα είναι ενδεικτική, αφού δεν παραλήφθηκε κάποιο για την ουσιαστική διάγνωση της διαφοράς – Α.Π. 1001/2012 Τ.Ν.Π. «ΝΟΜΟΣ» και Α.Π. 1628/2003 Ελλ.Δ/νη 2004, σελ. 724), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Ο εναγόμενος και η τρίτη ενάγουσα τυγχάνουν συγκύριοι εξ αδιαιρέτου, κατά ποσοστό 5/8 και 3/8 αντίστοιχα, ενός οικοπέδου έκτασης 5.891,57 τ.μ. και κατά νεότερη καταμέτρηση, σύμφωνα με το από Απρίλιο 2015 τοπογραφικό διάγραμμα του τοπογράφου μηχανικού – μηχανικού δομικών έργων ………, 5.856,62 τ.μ. Το οικόπεδο αυτό βρίσκεται εντός του οικισμού της … της κτηματικής περιφέρειας του δημοτικού διαμερίσματος … του Δήμου Αίγινας, είναι άρτιο και οικοδομήσιμο και συνορεύει (κατά το ως άνω τοπογραφικό διάγραμμα του τοπογράφου μηχανικού – μηχανικού δομικών έργων …….) περιμετρικά : βορειοδυτικά με δημοτική οδό, επί της οποίας έχει πρόσωπο συνολικού μήκους 23,57 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 1 έως 5), βόρεια με την ίδια δημοτική οδό, επί της οποίας έχει πρόσωπο συνολικού μήκους 106,27 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 5 έως 18), ανατολικά με δρόμο, επί του οποίου έχει πρόσωπο συνολικού μήκους 25,85 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 18 έως 24), βορειοανατολικά με ιδιοκτησία………..(δικαιοπαρόχου της τρίτης ενάγουσας) και ………. επί πλευράς συνολικού μήκους 17.37 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 24 έως 28), νοτιοανατολικά διαδοχικά με την ίδια ως άνω ιδιοκτησία (.. ………..και …………) επί πλευράς συνολικού μήκους 65,56 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 28 έως 45) και με ιδιοκτησία κληρονόμων …….., επί πλευράς συνολικού μήκους 39,19 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 45 έως 52), νοτιοδυτικά διαδοχικά με ιδιοκτησία κληρονόμων . ……….. επί πλευράς συνολικού μήκους 11,84 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 52 έως 54) και με ιδιοκτησία……….. επί πλευράς μήκους 11,25 μέτρων (σε ευθεία γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 54 και 55), δυτικά διαδοχικά με ιδιοκτησία …….. επί πλευράς συνολικού μήκους 24,98 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία από 55 έως 58), με ιδιοκτησία κληρονόμων ……… επί πλευράς μήκους 7,10 μέτρων (σε ευθεία γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 58 και 59), με ιδιοκτησία κληρονόμων ……..επί πλευράς μήκους 10,60 μέτρων (σε ευθεία γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 59 και 60) και με ιδιοκτησία κληρονόμων ………. επί πλευράς μήκους 8,59 μέτρων (σε ευθεία γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 60 και 61) και βόρεια διαδοχικά με την ίδια ως άνω ιδιοκτησία (κληρονόμων . ..) επί πλευράς συνολικού μήκους 33,30 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 61 έως 63) και με ιδιοκτησία ……. επί πλευράς συνολικού μήκους 54,39 μέτρων (σε τεθλασμένη γραμμή που ορίζεται από τα σημεία 63 έως 1). Στο νοτιοανατολικό τμήμα του ως άνω οικοπέδου, σε επαφή με το όμορο ακίνητο των ……(του δικαιοπαρόχου της τρίτης ενάγουσας) και …….., υφίστανται, σύμφωνα με το προαναφερόμενο – από Απρίλιο 2015 τοπογραφικό διάγραμμα, τα εξής κτίσματα : α) παλαιά διώροφη λιθόκτιστη οικία με κεραμοσκεπή, με εμβαδό κάθε ορόφου 31,13 τ.μ. (ήτοι συνολικό εμβαδό 62,26 τ.μ.), β) παλαιά ισόγεια οικία με φέρουσα τοιχοποιία και πλάκα από οπλισμένο σκυρόδεμα, εμβαδού 21,97 τ.μ., γ) παλαιά ισόγεια οικία με φέρουσα τοιχοποιία και πλάκα από οπλισμένο σκυρόδεμα, εμβαδού 13,74 τ.μ., δ) παλαιά ισόγεια οικία με φέρουσα τοιχοποιία και πλάκα από οπλισμένο σκυρόδεμα, εμβαδού 31,11 τ.μ., ε) παλαιά ισόγεια λιθόκτιστη αποθήκη με επικάλυψη ελλενίτ, εμβαδού 35,39 τ.μ., στ) ισόγεια αποθήκη με φέρουσα τοιχοποιία και επικάλυψη από αυλακωτά φύλλα λαμαρίνας, εμβαδού 19,38 τ.μ., ζ) ισόγεια αποθήκη με φέρουσα τοιχοποιία και πλάκα από οπλισμένο σκυρόδεμα, εμβαδού 4,63 τ.μ., η) ισόγεια αποθήκη με φέρουσα τοιχοποιία και επικάλυψη από αυλακωτά φύλλα λαμαρίνας, εμβαδού 13,81 τ.μ. και θ) ισόγεια αποθήκη με φέρουσα τοιχοποιία και επικάλυψη από αυλακωτά φύλλα λαμαρίνας, εμβαδού 8,71 τ.μ. Τα ανωτέρω, άλλωστε, συνομολογούνται από τους διαδίκους αυτούς (από την τρίτη ενάγουσα με την υπό κρίση αγωγή και από τον εναγόμενο με τις προτάσεις του). Του ως άνω οικοπέδου ο τελευταίος έκανε αποκλειστική χρήση, κατά το χρονικό διάστημα από το έτος 1998 μέχρι και το έτος 2010, καθώς ένα τμήμα του χρησιμοποιούσε για την καλλιέργεια κηπευτικών και ένα άλλο για τη στάθμευση των μηχανημάτων έργων (φορτηγά, εκσκαφείς, μπουλντόζες και φορτωτές) της ατομικής επιχείρησής εργολαβικής, που διατηρεί, με αντικείμενο την εκτέλεση χωματουργικών εργασιών. Επιπλέον, ένα άλλο τμήμα του ίδιου οικοπέδου ο εναγόμενος χρησιμοποιούσε ως αποθηκευτικό χώρο, αποθέτοντας εκεί διάφορα οικοδομικά υλικά και ογκόλιθους, ενώ κατασκεύασε και τις προαναφερόμενες λιθόκτιστες αποθήκες τις οποίες χρησιμοποιούσε για τον στάβλισμα ορνίθων, κουνελιών και χοίρων. Τα ανωτέρω έγιναν δεκτά με την τελεσίδικη απόφαση 17/2017 του Εφετείου Πειραιώς επί της από 16.12.2010 ανταγωγής των εναγόντων κατά του εναγομένου, με την οποία η τρίτη ενάγουσα ζητούσε να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να της καταβάλει το αποδοτέο προς αυτήν όφελος από την αποκλειστική χρήση εκ μέρους του, κατά το χρονικό διάστημα των ετών 1998 έως και 2010, του εν λόγω κοινού οικοπέδου, που αναλογούσε στο ποσοστό της συγκυριότητάς της. Εξάλλου, κατά τα επόμενα έτη, και δη κατά το επίδικο χρονικό διάστημα των ετών 2011 έως και 2016, ο εναγόμενος, ενόψει και της έγερσης εκ μέρους των εναγόντων της προαναφερόμενης από 16.12.2010 ανταγωγής, έπαψε να ποιείται αποκλειστική χρήση όλου του ανωτέρω οικοπέδου. Τούτο αποδεικνύεται κυρίως από την επισκόπηση των φωτογραφιών του εν λόγω ακινήτου, που προσκομίζονται από τους ενάγοντες (οι αντίστοιχες φωτογραφίες, που προσκομίζονται από τον εναγόμενο, δεν φέρουν ημερομηνία και, επομένως, δεν δύναται να συναχθεί από την επισκόπησή τους ασφαλές συμπέρασμα για την κατάσταση του ακινήτου κατά τον επίδικο χρόνο – πριν την άσκηση της υπό κρίση αγωγής). Συγκεκριμένα, από την αντιπαραβολή των φωτογραφιών που λήφθηκαν από τους ενάγοντες, κατά το έτος 2010, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν προς απόδειξη των ισχυρισμών τους κατά τη συζήτηση της από 16.12.2010 ανταγωγής τους με τις φωτογραφίες που λήφθηκαν από τους ίδιους στις 25.12.2016, που προσκομίζουν οι ίδιοι προς υποστήριξη της αγωγής τους, καθώς και από τις φωτογραφίες που λήφθηκαν από τον εναγόμενο, προκύπτει ότι ο τελευταίος εξακολουθούσε, κατά την εξαετία 2011 έως 2016, να χρησιμοποιεί το επίδικο οικόπεδο για τη στάθμευση των μηχανημάτων έργων της επιχείρησής του και ήδη επιχείρησης του υιού του (φορτηγά οχήματα, μπουλντόζες, εκσκαφείς), τα οποία δεν υπερέβαιναν τα δέκα (σύμφωνα μάλιστα με τα αναφερόμενα στην ένορκη βεβαίωση …../2017 του ………, που λήφθηκε με την επιμέλεια των εναγόντων, τα μηχανήματα έργου της επιχείρησης του εναγόμενου και του υιού του, τα οποία αυτοί στάθμευαν στο εν λόγω οικόπεδο ήταν δύο φορτηγά, ένας εκσκαφέας, μία μεγάλη και δύο μικρότερες μπουλντόζες) και την αποθήκευση άλλων αντικειμένων (όπως μίας τροχήλατης ηλεκτρικής γεννήτριας, ενός κατεστραμμένου Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτου, μίας δίκυκλης και μίας τετράτροχης μοτοσικλέτας, διαφόρων σιδηροκατασκευών, ενός τροχόσπιτου και δύο λέμβων). Επιπλέον, διατηρούσε ορνιθώνα σε μία από τις προαναφερόμενες λιθόκτιστες αποθήκες, πλην όμως, ο χώρος που κατελάμβαναν πλέον τα σταθμευμένα μηχανήματα έργων ή τα αποθηκευμένα αντικείμενα είχε περιορισθεί στο νοτιοανατολικό τμήμα του οικοπέδου (στο σημείο που αυτό συνορεύει με την προαναφερόμενη ιδιοκτησία κληρονόμων …….. καθώς και στον περιβάλλοντα χώρο των υφιστάμενων επ’ αυτού κτισμάτων). Αντίθετα, η μεγαλύτερη έκταση αυτού και δη το βορειοδυτικό, βόρειο και ανατολικό τμήμα του (που συνορεύει με δημοτική οδό επί προσώπου συνολικού μήκους 129,84 μέτρων και δρόμο επί προσώπου συνολικού μήκους 25,85 μέτρων) παρέμεινε ελεύθερη. Επίσης, απομακρύνθηκαν εντελώς τα οικοδομικά υλικά, οι ογκόλιθοι, τα μπάζα και πολλά από τα άχρηστα αντικείμενα που βρίσκονταν στο παρελθόν διάσπαρτα σε όλη την έκταση του οικοπέδου, έπαψε η καλλιέργεια κηπευτικών σε τμήμα αυτού και ισοπεδώθηκε η επιφάνειά του, γεγονός που, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία περίφραξης σε όλη την πλευρά του που έχει πρόσωπο στην προαναφερόμενη δημοτική οδό και τον δρόμο, το κατέστησε προσπελάσιμο τόσο σε πεζούς όσο και σε οχήματα. Μάλιστα, όπως αναφέρει η …….., σύζυγος του κυρίου του οικοπέδου που βρίσκεται δυτικά και βόρεια του επιδίκου (δηλαδή της προαναφερόμενης ιδιοκτησίας κληρονόμων …….., με την οποία το επίδικο έχει κοινά όρια μήκους 8,59 μέτρων και 33,30 μέτρων αντίστοιχα), στην ένορκη βεβαίωσή της 19/2017, που επίσης λήφθηκε με την επιμέλεια των εναγόντων, ο εναγόμενος έχει καταπατήσει τα τελευταία έτη το οικόπεδο του συζύγου της και έχει τοποθετήσει εντός αυτού περί τα πέντε κατεστραμμένα Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητα, συνηθίζει δε να σταθμεύει εκεί τα μηχανήματα έργων της επιχείρησής του και ενίοτε δύο ταχύπλοα σκάφη. Και μπορεί στις ένορκες βεβαιώσεις …./2017 και …./2017, που λήφθηκαν με επιμέλεια του εναγομένου, οι ……… και ……….., να αναφέρουν ότι έχει πάψει (ο εναγόμενος) να ποιείται οποιαδήποτε χρήση του επίδικου οικοπέδου από το έτος 2011, ωστόσο δεν κρίνονται πειστικές περί τούτου. Παρ’ όλα αυτά, ενισχύουν, την κρίση του Δικαστηρίου ότι ο εναγόμενος και ο υιός του έχουν περιορισθεί στη χρήση του νοτιανατολικού τμήματος του επίδικου οικοπέδου, αφήνοντας ελεύθερο το υπόλοιπο τμήμα του προς χρήση από την έτερη συγκοινωνό – την τρίτη ενάγουσα. Περαιτέρω, όπως αποτυπώνεται στο προαναφερόμενο από μήνα Απρίλιο του έτους 2015 τοπογραφικό διάγραμμα του τοπογράφου μηχανικού – μηχανικού δομικών έργων ………… και από τις φωτογραφίες που ελήφθησαν την 25.12.2016 και προσκομίζονται από τους ενάγοντες, αλλά και από τις άνευ χρονολογίας φωτογραφίες που προσκομίζονται από τον εναγόμενο, οι οικίες που βρίσκονται εντός του επίδικου οικοπέδου, εφάπτονται μεταξύ τους. Στη δυτική πλευρά δε αυτών υφίσταται μικρή ενιαία αυλή, η οποία είναι περιφραγμένη με χαμηλό τοιχίο και συρματόπλεγμα ύψους δύο περίπου μέτρων, οι σκύλοι δε, που κατά περιόδους έχει ο υιός του εναγομένου, ζουν εντός της αυλής αυτής ή είναι δεμένοι και δεν κυκλοφορούν ελεύθεροι στο επίδικο οικόπεδο. Τούτο προκύπτει τόσο από τα αναφερόμενα στις ένορκες βεβαιώσεις …./2017 και …./2017 των ……. και ….. αντίστοιχα, που ελήφθησαν με την επιμέλεια του εναγομένου, όσο και στις ένορκες βεβαιώσεις …./2017 και …/2017 των ….. και ……… αντίστοιχα, που ελήφθησαν με την επιμέλεια των εναγόντων. Επομένως, η ύπαρξη των ανωτέρω ζώων δεν καθιστά απαγορευτική την πρόσβαση στο επίδικο οικόπεδο ούτε, συνακόλουθα, αποτρέπει την τρίτη ενάγουσα από τη χρήση αυτού. Με βάση τα ανωτέρω, όσα αναφέρονται για την αποκλειστική χρήση ολόκληρου του επίδικου οικοπέδου από τον εναγόμενο, από τους ……….., στις ένορκες βεβαιώσεις τους, ………../2017 αντίστοιχα, οι οποίες λήφθηκαν με την επιμέλεια των εναγόντων, δεν κρίνονται πειστικά. Κατόπιν τούτων, εφόσον ο εναγόμενος δεν έκανε, κατά το επίδικο χρονικό διάστημα, αποκλειστική χρήση του ως άνω οικοπέδου, η τρίτη ενάγουσα δεν δικαιούται σε καταβολή αποζημίωσης. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, το οποίο, κρίνοντας όμοια, απέρριψε την αγωγή της τρίτης ενάγουσας, ως προς το κονδύλιο αυτό, ορθά εκτίμησε τις αποδείξεις και πρέπει ν’ απορριφθεί ο δεύτερος λόγος της από 25.4.2018 έφεσής της, κατά το πρώτο σκέλος αυτού. Περαιτέρω, όπως συνομολογείται από τους διαδίκους (από τη μία με το δικόγραφο της αγωγής και από την άλλη με τις προτάσεις του εναγομένου), ο τελευταίος και οι πρώτος και δεύτερος των εναγόντων τυγχάνουν συγκύριοι (κατά ποσοστό 10/16 εξ αδιαιρέτου ο εναγόμενος και από 3/16 εξ αδιαιρέτου ο καθένας των ανωτέρω εναγόντων) ενός οικοπέδου συνολικής έκτασης 631,30 τ.μ., το οποίο βρίσκεται εντός του οικισμού … της κτηματικής περιφέρειας του δημοτικού διαμερίσματος … του Δήμου Αίγινας, στην ειδικότερη θέση «…..» και είναι άρτιο και οικοδομήσιμο. Το ως άνω οικόπεδο συνορεύει περιμετρικά, σύμφωνα με το από Ιανουάριο 1999 τοπογραφικό διάγραμμα του τοπογράφου μηχανικού ………., ανατολικά με δημοτική οδό, επί της οποίας έχει πρόσωπο μήκους 21,40 μέτρων (σε ευθεία γραμμή που ορίζεται από τα σημεία Α και Δ), δυτικά με ιδιοκτησία ……….., επί πλευράς μήκους 21,90 μέτρων (σε ευθεία γραμμή που ορίζεται από τα σημεία Β και Γ), βόρεια με ιδιοκτησία ……….., επί πλευράς μήκους 27 μέτρων (σε ευθεία γραμμή που ορίζεται από τα σημεία Γ και Δ) και νότια με ιδιοκτησία ………., επί πλευράς μήκους 32 μέτρων (σε ευθεία γραμμή που ορίζεται από τα σημεία Α και Β). Εντός του ανωτέρω οικοπέδου υφίσταται μία τριώροφη οικοδομή αποτελούμενη από υπόγειο όροφο εμβαδού 205 τ.μ., ισόγειο εμβαδού 210 τ.μ. και πρώτο όροφο εμβαδού 208,50 τ.μ. Στην ως άνω οικοδομή ο απώτερος δικαιοπάροχος των διαδίκων, ………. (παππούς των δύο πρώτων εναγόντων και πατέρας του εναγόμενου) λειτουργούσε στο παρελθόν αρχικά επιχείρηση ενοικιαζόμενων δωματίων, στη συνεχεία δε επιχείρηση ξενοδοχείου Γ κατηγορίας, σύμφωνα με την απόφαση 507795 /18.02.1976 του Ε.Ο.Τ. (με την οποία εγκρίθηκε η μετατροπή των επτά ενοικιαζόμενων δωματίων, με δεκατέσσερις κλίνες, σε ξενοδοχειακή επιχείρηση), με την ονομασία «…..». Παρά δε τα αναγραφόμενα στην ως άνω εγκριτική απόφαση του Ε.Ο.Τ., η δυναμικότητα του ως άνω ξενοδοχείου ήταν δεκαέξι δωμάτια με W.C., εννέα εκ των οποίων βρίσκονταν στον ισόγειο όροφο και επτά στον πρώτο όροφο, καθώς ο υπόγειος όροφος ήταν αδιαμόρφωτος. Το έτος 1995 χορηγήθηκε από τον Ε.Ο.Τ. το …/8.2.1995 ειδικό σήμα λειτουργίας ξενοδοχείου τάξης Γ στο ως άνω ξενοδοχείο, το οποίο ανακλήθηκε στη συνέχεια με την απόφαση …/9.6.2006 του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Περιφερειακής Υπηρεσίας Τουρισμού Αττικής του Ε.Ο.Τ. Το έτος 2004 εκτελέσθηκαν, με τη μέριμνα του εναγόμενου, εκτεταμένες οικοδομικές εργασίες στο ως άνω τριώροφο κτίριο, με τις οποίες αφενός μεν κατασκευάσθηκαν στον έως τότε αδιαμόρφωτο υπόγειο όροφο τέσσερα νέα διαμερίσματα, αφετέρου δε επισκευάσθηκαν και ανακαινίστηκαν οι δύο υπόλοιποι όροφοι αυτού. Στο πλαίσιο της ως άνω ανακαίνισης έγινε αλλαγή της διαρρύθμισης στον ισόγειο όροφο και στον πρώτο όροφο, έτσι ώστε προέκυψαν τελικά τέσσερα διαμερίσματα, αντί των προϋφισταμένων εννέα δωματίων, στον ισόγειο όροφο και δύο διαμερίσματα και πέντε δωμάτια με W.C., αντί των προϋφισταμένων επτά δωματίων, στον πρώτο όροφο. Ειδικότερα, στον υπόγειο όροφο κατασκευάστηκαν δύο διαμερίσματα εμβαδού 30 τ.μ., αποτελούμενα από ένα δωμάτιο, κουζίνα και W.C., ένα διαμέρισμα εμβαδού 44 τ.μ., αποτελούμενο από δύο δωμάτια, κουζίνα και W.C. και ένα διαμέρισμα εμβαδού 58 τ.μ., αποτελούμενο από δύο δωμάτια, κουζίνα και WC, στον ισόγειο όροφο κατασκευάσθηκαν τέσσερα διαμερίσματα εμβαδού 42,20 τ.μ., αποτελούμενα από δύο δωμάτια, κουζίνα, W.C., πατάρι 10 τ.μ. και αποθήκη και στον πρώτο όροφο κατασκευάσθηκαν δύο διαμερίσματα εμβαδού 32,40 τ.μ., αποτελούμενα από δύο δωμάτια, κουζίνα και W.C. και πέντε δωμάτια με W.C. εμβαδού 18 τ.μ. Τα ως άνω διαμερίσματα και δωμάτια βρίσκονται μεν σε κτίριο παλαιάς κατασκευής, το οποίο, όμως, είχε επισκευαστεί και ανακαινιστεί, όπως προαναφέρθηκε. Περαιτέρω, από τα ίδια ως άνω αποδεικτικά μέσα, αποδείχθηκε ότι ο εναγόμενος έκανε, καθ’ όλο το επίδικο χρονικό διάστημα αποκλειστική χρήση του ανωτέρω τριώροφου κτιρίου, λειτουργώντας επιχείρηση ενοικιαζόμενων δωματίων, εκμισθώνοντας ως τουριστικά καταλύματα τόσο τα οκτώ διαμερίσματα του υπογείου και του ισογείου ορόφου όσο και τα δύο διαμερίσματα και τα πέντε δωμάτια του πρώτου ορόφου της ανωτέρω οικοδομής. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ τουριστικά τα δύο διαμερίσματα και τα πέντε δωμάτια του πρώτου ορόφου, επειδή δεν είχε λάβει άδεια από τον Ε.Ο.Τ. για τη λειτουργία του ως άνω ορόφου ως ξενοδοχείο. Προς απόδειξη του ισχυρισμού του αυτού επικαλείται την προαναφερόμενη 507795/18.2.1976 απόφαση του Ε.Ο.Τ., με την οποία εγκρίθηκε η μετατροπή των υφιστάμενων κατά το έτος 1976 επτά ενοικιαζόμενων δωματίων (με δεκατέσσερις κλίνες) σε ξενοδοχειακή επιχείρηση Γ τάξης και την προσκομιζόμενη …../20.03.2017 βεβαίωση του Υπουργείου Τουρισμού / Γενική Γραμματεία Τουριστικής Πολιτικής και Ανάπτυξης, με την οποία βεβαιώνεται ότι το ως άνω ξενοδοχείο λειτουργούσε έχοντας δυναμικότητα επτά δωματίων με δεκατέσσερις κλίνες και ουδέποτε χορηγήθηκε άδεια από την ως άνω Υπηρεσία για τη λειτουργία εννέα δωματίων στον πρώτο όροφο του ένδικου κτιρίου, όπου στεγαζόταν το ξενοδοχείο αυτό. Ωστόσο, το γεγονός ότι η άδεια λειτουργίας του ανωτέρω ξενοδοχείου αφορούσε επτά μόνο δωμάτια δεν αναιρεί από μόνη της την τουριστική εκμετάλλευση και των υπολοίπων χώρων της επίδικης τριώροφης οικοδομής από τον εναγόμενο. Και τούτο διότι, όπως προεκτέθηκε, η άδεια αυτή είχε ανακληθεί από το έτος 2006 με την 3437/9.6.2006 απόφαση του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Περιφερειακής Υπηρεσίας Τουρισμού Αττικής του Ε.Ο.Τ. Εφόσον, λοιπόν, ο εναγόμενος συμμορφωνόταν με τις εκάστοτε αποφάσεις των αρμοδίων Αρχών σχετικά με την τουριστική επιχείρηση που λειτουργούσε στην επίδικη τριώροφη οικοδομή, θα είχε πάψει την άσκηση της τουριστικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στο ως άνω κτίριο ήδη από το έτος 2006, κάτι το οποίο, όμως, δεν έπραξε. Σημειωτέον ότι τα ίδια κρίθηκαν και με την ήδη τελεσίδικη απόφαση 5137/2012 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, που αφορούσε στο προγενέστερο χρονικό διάστημα των ετών 2005 – 2010. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που έκρινε όμοια, σωστά εκτίμησε τις αποδείξεις και πρέπει ν’ απορριφθεί ο έκτος λόγος της από 22.4.2018 έφεσης του εναγομένου. Εξάλλου, τα επίδικα διαμερίσματα και δωμάτια αποδείχθηκε ότι εκμισθώνονταν, κατά κύριο λόγο, από τις αρχές του καλοκαιριού έως και την αρχή του φθινοπώρου, καθώς βρίσκονταν σε ένα μικρό παραθαλάσσιο οικισμό, απομακρυσμένο από την πόλη της Αίγινας. Αλλά και κατά την περίοδο αυτή εμφάνιζαν περιορισμένη ζήτηση, προσελκύοντας, κατά κύριο λόγο, ημεδαπούς παραθεριστές, μέτριου συνήθως εισοδήματος, με αποτέλεσμα η τουριστική κίνηση στην ως άνω περιοχή να καθορίζεται κατά κύριο λόγο από την ευμάρεια του ημεδαπού στοιχείου, η οποία είχε περιορισθεί σημαντικά από το έτος 2010, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τη χώρα, κατά το επίδικο χρονικό διάστημα. Αυτό είχε ως συνέπεια τη μείωση των ημερών διαμονής των παραθεριστών στα επίδικα ενοικιαζόμενα δωμάτια και διαμερίσματα. Εξάλλου, τα ένδικα διαμερίσματα και δωμάτια είναι παλαιάς κατασκευής χωρίς εμφανείς φθορές και βλάβες, είναι λιτά επιπλωμένα και εξοπλισμένα με ηλεκτρικές συσκευές. Σημειωτέον ότι το καλώδιο για την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος του κτιρίου δεν ήταν πρόσφορο για την κάλυψη των αναγκών της χρήσης όλου του κτιρίου, όπως προκύπτει από το από 16.11.2017 ηλεκτρονικό μήνυμα του πρώτου ενάγοντος προς τον εναγόμενο. Κατά συνέπεια, αφού ληφθούν υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των επίδικων δωματίων και διαμερισμάτων, καθώς και οι επικρατούσες μισθωτικές συνθήκες, στην περιοχή όπου βρίσκονται αυτά, αλλά και οι αρχές της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, που επιβάλλουν να υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ της αποζημίωσης που καταβάλλει ο κοινωνός που κάνει αποκλειστική χρήση του κοινού ακινήτου για τη χρήση του αυτή και της τρέχουσας μισθωτικής του αξίας, το Δικαστήριο κρίνει ότι η μισθωτική αξία, κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα των ετών 2011 έως και 2016, ανερχόταν, για κάθε τουριστική περίοδο, στο ποσό των 9.450 ευρώ [(για καθένα από τα 8 διαμερίσματα με δύο δωμάτια στο ποσό των 6.000 ευρώ (8 διαμερίσματα Χ 250 ευρώ το μήνα Χ 3 μήνες), για καθένα από τα διαμερίσματα ενός κυρίου δωματίου στο ποσό των 1.200 ευρώ (2 διαμερίσματα Χ 200 ευρώ το μήνα Χ 3 μήνες) και για καθένα από τα πέντε δωμάτια στο ποσό των 2.250 ευρώ (5 δωμάτια Χ 150 ευρώ Χ 3 μήνες)]. Επομένως, η συνολική ωφέλεια του εναγομένου από την αποκλειστική χρήση των ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων και δωματίων, κατά την επίδικη εξαετία ανέρχεται στο ποσό των 56.700 ευρώ (9.450 ευρώ Χ 6 έτη). Στην κρίση του αυτή καταλήγει το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός ότι με την ήδη τελεσίδικη απόφαση 5137/2012 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, που αφορούσε στο προγενέστερο χρονικό διάστημα των ετών 2005 – 2010, σε περίοδο δηλαδή πριν την έναρξη της μεγάλης οικονομικής κρίσης στη χώρα, είχε καθοριστεί η μισθωτική αξία των ίδιων διαμερισμάτων και δωματίων, για κάθε τουριστική περίοδο, στο ποσό των 12.900 ευρώ, αλλά και το από 23.7.2017 ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ των διαδίκων. Στο τελευταίο, το οποίο υπογράφηκε προς εξόφληση της οφειλής του εναγομένου, που προέκυψε από την ως άνω απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, συμφωνήθηκε να έχουν οι ενάγοντες την αποκλειστική χρήση του τριώροφου οικήματος αυτού για δώδεκα έτη, αρχής γενομένης από τις 22.7.2017, για κάθε δε έτος να θεωρείται ότι έχει αφαιρεθεί από τη συνολική οφειλή του (εναγομένου), ποσό 4.662,91 ευρώ. Και μπορεί, όπως ισχυρίζονται οι ενάγοντες, η υπογραφή του ως άνω ιδιωτικού συμφωνητικού να αποτέλεσε πρόταση του εναγομένου, ωστόσο, τέτοια μεγάλη απόκλιση της μισθωτικής αξίας του οικήματος, δεν συνάδει με τη λογική του μέσου ανθρώπου, ήτοι να προβαίνει σε παραχώρηση της περιουσίας του σε πολύ μικρότερη αξία από την πραγματική και μάλιστα σε μία χρονική περίοδο, κατά την οποία φαινόταν ότι η χώρα εξέρχεται από τη μεγάλη οικονομική κρίση. Με βάση, λοιπόν, την ανωτέρω ετήσια μισθωτική αξία των 9.450 ευρώ ο εναγόμενος οφείλει να καταβάλει σε καθένα από τους ενάγοντες αυτούς, ανάλογα με το ποσοστό της συγκυριότητάς τους στο ως άνω ακίνητο (3/16 έκαστος), για το επίδικο χρονικό διάστημα (εξαετία από 2011 έως 2016), από το ποσό των 10.631,25 ευρώ (56.700 Χ 3/16). Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, το οποίο έκρινε ότι η ετήσια μισθωτική αξία ων ανωτέρω διαμερισμάτων και δωματίων του τριώροφου αυτού οικήματος ανερχόταν στο ποσό των 32.000 ευρώ και ότι ο εναγόμενος έπρεπε να καταβάλει, για το ίδιο χρονικό διάστημα, σε καθένα από τους δύο πρώτους ενάγοντες από το ποσό των 36.000 ευρώ, εσφαλμένα εκτίμησε τις αποδείξεις και πρέπει να γίνουν δεκτοί ο δεύτερος, ο τρίτος και ο πέμπτος λόγοι της έφεσης. Αντίθετα, πρέπει να απορριφθεί ο δεύτερος λόγος της από 25.4.2018 έφεσης των εναγόντων, κατά το τρίτο σκέλος του, με το οποίο πλήττεται η εκκαλούμενη απόφαση, επειδή, λόγω εσφαλμένης εκτίμησης των αποδείξεων, δεν επιδικάστηκε, σε καθένα από τους πρώτο και δεύτερο ενάγοντες, το ποσό των 45.562,50 ευρώ.
VΙ. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, πρέπει ν’ απορριφθεί η από 25.4.2018 έφεση των εναγόντων, ως ουσία αβάσιμη, να διαταχθεί η εισαγωγή του κατατεθέντος από αυτούς, παραβόλου των εκατό (100) ευρώ στο Δημόσιο Ταμείο και να καταδικαστούν οι τελευταίοι, λόγω της ήττας τους (άρθρα 176, 183 και 191 §2 Κ.Πολ.Δ), στη δικαστική δαπάνη του εναγομένου – εφεσίβλητου σ’ αυτήν, κατόπιν του σχετικού αιτήματός του, για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας, όπως ορίζεται ειδικότερα στο διατακτικό. Περαιτέρω, πρέπει να γίνει δεκτή η από 22.4.2018 έφεση του εναγομένου και να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη 967/2018 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, ως προς τα κεφάλαια για τα οποία έγιναν δεκτοί οι σχετικοί λόγοι της έφεσης, ήτοι στο σύνολό της ως προς τους δύο πρώτους ενάγοντες και ως προς το αιτούμενο ποσό των 6.599,25 ευρώ, που αφορά στην αποζημίωση χρήσης για την εντός του πρώτου οικοπέδου οικία, ως προς την τρίτη εναγόμενη. Ακολούθως, πρέπει, αφού κρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο (άρθρο 535 §1 του Κ.Πολ.Δ.), να ερευνηθεί η από 19.12.2016 αγωγή, να γίνει αυτή εν μέρει δεκτή ως και κατ’ ουσία βάσιμη ως προς τους δύο πρώτους ενάγοντες και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλει στον καθένα από αυτούς το ποσό των 10.631,25 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής, ενώ, όπως προαναφέρθηκε, πρέπει ν’ απορριφθεί η αγωγή ως προς την τρίτη ενάγουσα και για το αιτούμενο ποσό των 6.599,25 ευρώ, που αφορά στην αιτούμενη αποζημίωση λόγω αποκλειστικής χρήσης από τον εναγόμενο της οικίας εντός του πρώτου οικοπέδου. Επίσης, εφόσον έγινε δεκτή η από 22.4.2018 έφεση και εξαφανίστηκε εν μέρει η εκκαλούμενη απόφαση, πρέπει να διαταχθεί η επιστροφή στον εκκαλούντα – εναγόμενο του παραβόλου των εκατό (100) ευρώ, που κατέθεσε με το ………….. ηλεκτρονικό παράβολο. Και τούτο διότι, εάν το ένδικο μέσο γίνει δεκτό και εξαφανισθεί εν όλω ή εν μέρει η απόφαση, ο διάδικος που το άσκησε θεωρείται, για την τύχη του κατατεθέντος παραβόλου, νικήσας, κατ’ άρθρο 495 του Κ.Πολ.Δ. (εφόσον η νίκη του καταθέσαντος το παράβολο πρέπει να κρίνεται σε σχέση με το διατακτικό της απόφασης που εκδίδεται επί του ενδίκου μέσου) και δικαιούται να του επιστραφεί, ανεξαρτήτως αν η τελική κρίση του δικαστηρίου επί της ουσίας της υπόθεσης είναι ή όχι ευνοϊκή γι’ αυτόν (Α.Π. 532/2016 Τ.Ν.Π. «Νόμος»). Εξάλλου, η εκκαλούμενη απόφαση πρέπει να εξαφανιστεί ως προς τη διάταξή της για τη δικαστική δαπάνη για όλα τα κεφάλαια της απόφασης, που αφορά στην ίδια ως άνω, από 19.12.2016 αγωγή, ενόψει της αναγκαιότητας ενιαίου καθορισμού αυτής (Α.Π. 278/2019 Τ.Ν.Π. “ΝΟΜΟΣ”, Α.Π. 192/1998 Ελλ.Δ/νη 1998 σελ. 825, Μαργαρίτης σε Κεραμέα / Κονδύλη / Νίκα Ερμηνεία ΚΠΟΛΔ, Τόμος Ι, άρθρα 535 αρ. 1 και 522 αρ. 13 και Βασ. Βαθρακοκοίλης ΚΠΟΛΔ Ερμηνευτική – Νομολογιακή Ανάλυση (κατ’ άρθρο), Τόμος Γ, άρθρο 535, αρ. 4). Επομένως, πρέπει να καταδικαστεί ο εναγόμενος – εφεσίβλητος, στην πληρωμή μέρους της δικαστικής δαπάνης των δύο πρώτων εναγόντων – εφεσίβλητων, ανάλογα με την έκταση της ήττας του και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, κατόπιν του σχετικού αιτήματός τους (άρθρα 178 §1, 183, 191 §2 Κ.Πολ.Δ) και η τρίτη ενάγουσα – εφεσίβλητη, λόγω της ήττας της, στη δικαστική δαπάνη του εναγομένου – εκκαλούντος και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, κατόπιν σχετικού αιτήματός αυτού (άρθρα 176, 183 και 191 §2 του Κ.Πολ.Δ), κατά τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό. Σημειωτέον ότι η διάταξη για τα δικαστικά έξοδα, με την οποία ο εκκαλών – εναγόμενος, ως ηττηθείς διάδικος, καταδικάζεται στην πληρωμή τους, επειδή έγινε εν μέρει δεκτή η αγωγή των εναγόντων – εφεσίβλητων, δεν αντιφάσκει με τη διάταξη με την οποία γίνεται δεκτή η έφεση του ιδίου και εξαφανίζεται η εκκληθείσα πρωτόδικη απόφαση. Και τούτο, διότι, σύμφωνα με τα άρθρα 176 – 183 του Κ.Πολ.Δ., ως προς την τελική κατανομή των δικαστικών εξόδων των διαδίκων, καθιερώνεται η αρχή της ήττας, η οποία ισχύει και στο δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας, με συνέπεια, όταν το δευτεροβάθμιο δικαστήριο εκδικάζει την αίτηση παροχής έννομης προστασίας, να λογίζεται ως ηττηθείς διάδικος, που βαρύνεται με την πληρωμή των δικαστικών εξόδων, εκείνος ως προς τον οποίο αποβαίνει δυσμενής η κατάληξη της δίκης με την παραδοχή ή την απόρριψη της αίτησης, ανεξαρτήτως του αν άσκησε το ένδικο μέσο αυτός ή ο αντίδικός του (Α.Π. 692/2004 Ελλ.Δ/νη 2006, σελ. 1015).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Συνεκδικάζει τις από 22.4.2018 και 25.4.2018 εφέσεις, αντιμωλία των διαδίκων.
Δέχεται τυπικά αυτές.
Απορρίπτει κατ’ ουσία την από 25.4.2018 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης …/2018 έφεση των ………..
Διατάσσει την εισαγωγή στο Δημόσιο Ταμείο του, κατατεθέντος από τους ως άνω εκκαλούντες, παραβόλου των εκατό (100) ευρώ, το οποίο αναφέρεται στο σκεπτικό.
Καταδικάζει τους εκκαλούντες, ……… στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων του εφεσίβλητου, … του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία καθορίζει στο ποσό των τετρακοσίων (400) ευρώ.
Δέχεται κατ’ ουσία την από 22.4.2018 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ………/2018 έφεση.
Εξαφανίζει την εκκαλούμενη απόφαση 967/2018 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, η οποία εκδόθηκε κατά την τακτική διαδικασία, στο σύνολό της ως προς τους δύο πρώτους ενάγοντες και ως προς το αιτούμενο ποσό των 6.599,25 ευρώ, που αφορά στην αποζημίωση χρήσης για την εντός του πρώτου οικοπέδου οικία, ως προς την τρίτη εναγόμενη.
Κρατεί την υπόθεση και δικάζει την από 19.12.2016 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ……/2016 αγωγή.
Απορρίπτει την αγωγή ως προς την τρίτη ενάγουσα, ……..και για το αιτούμενο ποσό των 6.599,25 ευρώ, που αφορά στην αιτούμενη αποζημίωση λόγω αποκλειστικής χρήσης από τον εναγόμενο της εντός του πρώτου οικοπέδου ευρισκόμενης οικίας.
Καταδικάζει την ως άνω ενάγουσα στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων του εναγομένου,………..και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, τα οποία καθορίζει στο ποσό των τετρακοσίων πενήντα (450) ευρώ.
Δέχεται εν μέρει την αγωγή ως προς τους πρώτο και δεύτερο ενάγοντες.
Υποχρεώνει τον εναγόμενο, …………να καταβάλει σε καθένα από τους ενάγοντες αυτούς, ………. από το ποσό των δέκα χιλιάδων εξακοσίων τριάντα ενός ευρώ και είκοσι πέντε λεπτών (10.631,25), με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής.
Διατάσσει την επιστροφή στον εκκαλούντα,……….., του κατατεθέντος από αυτόν παραβόλου των εκατόν (100) ευρώ, που αναφέρεται στο σκεπτικό.
Καταδικάζει τον εναγόμενο – εκκαλούντα,……….., στην πληρωμή μέρους της δικαστικής δαπάνης των δύο πρώτων εναγόντων – εφεσίβλητων και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, την οποία καθορίζει στο ποσό των πεντακοσίων πενήντα (550) ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια συνεδρίαση, στο ακροατήριό του, στις 15 Οκτωβρίου 2019, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ